Na cztery ręce - MARIA KUŹNIAK - Brama

Tytuł: Na cztery ręce 

Autor: Maria Kuźniak 

Wydanie: 2019

Stron: 200

Oprawa: twarda

Wydawnictwo: Brama 

Jest w tej poezji napominający głos starożytnych proroków i to jest jeden z powodów, dla których napisana jest przeciwko wszystkim. Odsłonięte są pola wielkich bitew, na których dusza walczy z gwiezdną armią zodiakalnych ludzi. Również przeciwko poetom, którzy sprawili, że kościoły poezji są puste. Czy potrafimy w dzisiejszym hałaśliwym świecie dopuścić duszę do głosu? Nadal cierpimy i chorujemy. W tym rachunku zadośćuczynienia względem Boga ciągle jesteśmy na minusie. Posłuchajmy tych pieśni i poematów, bo ta poezja przywraca godność i właściwe miejsce poetom.

Czy ktoś w końcu usłyszy

Czy ktoś w końcu usłyszy

To o czym piszę

Moja osoba się nie liczy

Bo żyje w dziczy

A czy moje wołanie

Jakiś odzew dostanie

To kto pisze nie ma żadnego znaczenia

Lecz to o czym piszę cały świat zmienia

Odsłaniam ukryte zło

By dobrze nam się żyło

Właściwą rangę sprawom przywracam

A to mozolna jest praca

Pokazuję jak dobro wpływa na duszę

I to czynić muszę

Anioły do pomocy przyzywam

I nieważne jest jak się nazywam

Dla pięknych duchów piszę

Bo ich wołania słyszę

Pisać warto

Dla tych co mają głowę otwartą

Reszta i tak nic nie rozumie

Bo niewiele umie

Uczyć się nie chcieli

I uciekli od nich Anieli

W ślepe zaułki powędrowali

I tam zostali

Za fałsz się schowali

Iskierkę życia pogrzebali

Ich ciało jeszcze się porusza

Lecz martwa jest ich dusza

W tym życiu już nic ich nie obudzi

Choć snują się wśród ludzi

Dla nich moje pisanie

To próżne wołanie

Moja poezja dla żywych dusz przeznaczona

I tam swego dzieła dokona

I to dzięki Tobie Panie

Trwa moje pisanie

To moja dusza o nie prosi

Bo ulgę i pocieszenie jej przynosi

I innym też pomaga

Gdy cały świat niedomaga

Mamie tacie

Mamie tacie

Po przekątnej i w kwadracie

Los się ściele i układa

Lecz to wyzwanie jest nie lada

Wystarczy ledwie drobina

I rodzi się dziecina

Nie o biologię tu chodzi

I o to kto się rodzi

Lecz o fenomen życia

Wyłaniający się z ukrycia

To kolejne boskie stworzenie

Zakładające ziemskie odzienie

Człowiekiem się nazywa

Lecz to Bóg się w nim skrywa

A nasze zadanie

To Boga w sobie rozpoznanie

Gdy to osiągniemy

Pełnię życia zdobędziemy

Będzie nam się łatwiej żyło

I o łaski dla innych prosiło

Bo takie życie otwarte

Jest wiele warte

Świeci swoim przykładem

I boskim ładem

Do dobra skłania

Niepokój i zmartwienia odgania

Świat napełnia ciszą

Którą tylko Anioły słyszą

Czasem słyszą też ją inni

Lecz jedynie ci czyści i niewinni

To jest stan boski

Całkowitej beztroski

Wszystko od Boga zależy

I dostajemy to co nam się należy

Jeśli tego nie wiemy i uważamy

Że wszystko sami zdobywamy

To się od Niego odgradzamy

I o Nim zapominamy

Teraz nasze życie to straszna harówka

I kompletna łamigłówka

Wszystko staje się bez znaczenia

Lecz ciąg znaków i liczb się przecież nie zmienia

My do nich dostępu nie mamy

I już ich nie poznamy

Bo droga do Boga usłana liczbami

Zamknięta jest dla egoistycznych drani

Będą ciężko pracować

Na to by z diabłem obcować

I dopiero kolejne wcielenie

Da szansę na nowe istnienie

Sen miałam

Sen miałam

Postać Paderewskiego przywdziałam

I popłynęła Chopina muzyka

Aż nagle kula przebiła dzika

I tak się dwa światy splatają

I swe znaczenie nam posyłają

Senna muzyka

W rzeczywistym świecie zabija dzika

Jego dusza muzyką do nieba uniesiona

A dusza myśliwego krwią splamiona

I choć on tego nie czuje

Za swój grzech odpokutuje

Na razie mocarzem się czuje

I po lasach bezkarnie kłusuje

Żądza zabijania nim kieruje

Żadnej litości dla słabszych nie czuje

Robi w lesie tyle hałasu

Zakłóca ciszę i równowagę lasu

Nie zdaje sobie sprawy

Że dla swej zabawy

Tyle zła wyrządza

Lecz duch lasu już go osądza

Przed nim się nie schowa

I to usiłuje mu przekazać sowa

Pohukuje i śle mu ostrzeżenia

Lecz jego postawy zabójcy to nie zmienia

Dusze zabitych zwierząt nad nim się unoszą

I o zmiłowanie dla swych braci proszą

Zło go całkiem opanowało

I współodczuwanie zabrało

Nieziemska muzyka Chopina koi wszystkie smutki

Lecz dusza myśliwego nie słyszy ani jednej nutki

Czy znak Ryby

Czy znak Ryby

To tak na niby

Bo Ryby są dwie

A każda płynie gdzie chce

Razem wiele nie zdziałają

Bo inne upodobania mają

Jedna dalej płynąć chce

Druga wolałaby nie

Jak się nie pogodzą

To sobie zaszkodzą

To Neptun tak układa fale

By nie mogły się ze sobą zgodzić wcale

To Neptun na nie presję wywiera

A one muszą ją odpierać

A gdy zjednoczą swe siły

Cieszą się że Neptuna okpiły

Wielkiej siły jednak nie mają

I opresji się poddają

Gdy inni tę słabość wyczują

Chętnie ją wykorzystują

Łatwo w rozpacz wpadają

I wzajemnie się o to oskarżają

Jeden wspólny kierunek

To dla nich jedyny ratunek

Gdy ich intuicja się obudzi

Dobrze rozumieją i czują ludzi

Chętnie innym pomagają

I żadnej za to zapłaty nie żądają

Gdy widzą że ktoś krzywdzi ludzi

To ich sumienie się budzi

Próbują się przeciwstawić

Lecz nie wiedzą jak tę krzywdę naprawić

Fale Neptuna intuicję pobudzają

Lecz do nałogów też skłaniają

Gdy Neptun fale układa

To powstaje serca wada

Jednym współczuje

A na innych szczuje

U Ryb krańce są dwa

Których uchwycić się nie da

Albo do doskonałości dążą

Albo w nałogach się pogrążą

Ich wola nie ma tu żadnego znaczenia

Bo Neptun wszystko miesza i zmienia

A prawdziwe dla Ryb wyzwanie

To od Neptuna się uwalnianie

Gdy odrzucą jego wahanie i fluktuację

Będą miały własne życie i rację

Bo zrozumieją

Że oprócz głębin wyżyny też istnieją

I po nich wspinać się trzeba

Gdy chce się dostać do Nieba