I klaszcze nam wiatr - MARIA KUŹNIAK

Dostępność: duża ilość

Wysyłka w: 48 godzin

Dostawa: Cena nie zawiera ewentualnych kosztów płatności sprawdź formy dostawy

Cena: 29,99 zł 29.99

ilość szt.

towar niedostępny

dodaj do przechowalni

Ocena:

Producent: -

Kod produktu: 9714-3636E

zapytaj o produkt
poleć znajomemu
dodaj opinię

Opis

Tytuł: I klaszcze nam wiatr

Autor: Maria Kuźniak

Wydanie: 2023

Stron: 94

Oprawa: twarda

Wydawnictwo: Brama

Poezja ta wypływa z tego samego źródła co w poprzednich książkach, lecz podmiot wierszy jest bardziej świadomy swej drogi, więcej, wie i jest już na granicy "wielkiego zrozumienia". Rozmowa pomiędzy nauczycielem i uczniem jest coraz bardziej owocna dla poszukującego. Nauczyciel nie zdradza swej tożsamości.

Mądrość i zrozumienie to są dwie nogi, którymi kroczy przez świat, a uczeń jak to uczeń zadaje wciąż nurtujące go pytania. Otrzymuje wyjaśnienia pełne światła.

Gdy człowiek umiera

Gdy człowiek umiera
Przez gąszcz liczb się przedziera
By swoją odhaczyć
I całe swe życie w ułamku sekundy zobaczyć
Każde wydarzenie
Ma swój cel i przeznaczenie
W chwili śmierci człowiek wie
Co zrobił dobrze a co źle
A liczby tak się ustawiają
Że swoje znaczenie mu odkrywają
I teraz według wzoru liczb i miary
Ustala się nagrody i kary
Dla nagród liczby się sumują
Dla kar niestety odejmują
Gdy odjęte liczby spadną poniżej zera
Droga do czyśćca się otwiera
Teraz trzeba te ujemne liczby odpracować
By przywrócić równowagę i ją zachować
Poziom zero to stan zawieszenia
Gdzie ciąg liczb dość długo się zmienia
Bo od odejmowania
Musi dojść do dodawania
A to proces długi i mozolny
I nie każdy ciąg liczb jest do tego zdolny
Wtedy pomocne jest mnożenie
Które przywraca duszy istnienie
I teraz liczby mogą naprawdę się sumować
A dusza w górę wędrować
Czy dusza wie dokąd zmierza
Gdy swój żywot liczbom powierza
To aż nazbyt oczywiste
Bo jej intencje są czyste
Gdy dodatnie liczby się zsumują
Poprawę jej losu obiecują
Teraz już może decydować
Czy jeszcze tu zostać czy na Ziemię wędrować
Czy uzyskać zapomnienie
I nowe ziemskie wcielenie

I otworzyły się Nieba bramy

I otworzyły się Nieba bramy
I stoi przed nimi człowiek zaspany
Cóż ja biedny począć mam
Mam tam wejść zupełnie sam
To jego dusza tam się rwie
A on ciągle ociąga się
Bo rodzina i przyjaciele
Znaczą dla niego tak wiele
Nie może się zdecydować
I za doczesne sprawy woli się schować
A ziemska życia nić
Jeszcze długo będzie go kryć
Lecz utkana ziemska pajęczyna
Będzie jak trampolina
Dająca odbicie
W inne życie
Bo ujrzał już Nieba bramy
Choć był nie całkiem przygotowany
I teraz już wie
Co jest ważne a co nie
I że musi iść własną drogą
A rodzina i przyjaciele mu nie pomogą
Bo to samotna jest wędrówka
I ciężka harówka
I by stanąć u Nieba bram
Musi być sam
A wówczas one się otworzą
Na przestrzeń Bożą
A dusza uspokojona
Swego żywota dokona
W biały obłok się zamieni
I odpłynie od Ziemi