Fałszywa pandemia. Krytyka naukowców i lekarzy. Maski cz. 3 PRACA ZBIOROWA

Tytuł: Fałszywa pandemia. Krytyka naukowców i lekarzy. Maski cz. 3

Autor: Praca zbiorowa

Wydanie: 2020

Stron: 439

Okładka: miękka

Wydawnictwo: Fundacja Osuchowa

Ze wstępu dr. Mariusza Błochowiaka

Maseczki ani nie chronią przed zakażeniem się wirusem grypy czy koronawirusem, ani nie redukują ryzyka zakażenia się tymi wirusami układu oddechowego. Nie ma też znaczenia, czy używamy maseczek własnej roboty, czyli tzw. materiałowych (społecznościowych), chirurgicznych czy typu N95. Nie ma między nimi żadnej różnicy w kwestii ochrony czy redukcji ryzyka zakażenia się wspomnianymi wirusami. Takie są jednoznaczne wnioski ze wszystkich randomizowanych kontrolowanych badań klinicznych, które uznawane są w medycynie za najbardziej wiarygodne, za „złoty standard” badań klinicznych:
[…] jeśli uwzględniasz odpowiednie randomizowane kontrolowane badania ze zweryfikowanymi wynikami, to wszystkie jednoznacznie stwierdzają […], że nie ma statystycznych dowodów korzyści pod względem redukcji ryzyka zarażenia wirusową chorobą górnych dróg oddechowych. One wszystkie mówią to samo. Nie musisz sięgać po jakieś jedno nadzwyczajne badanie, które jest wyjątkowo dobre i mówi to, co inne przemilczają.
„[…] Chociaż badania mechanistyczne potwierdzają potencjalny wpływ higieny rąk czy noszenia masek, to jednak dowody pochodzące z czternastu randomizowanych kontrolowanych badań tych środków (higiena rąk oraz noszenie masek) nie potwierdziły istotnego wpływu na transmisję laboratoryjnie potwierdzonej grypy. Podobnie znaleźliśmy ograniczone dowody skuteczności wzmożonej higieny rąk oraz sprzątania otoczenia”. Zatem tutaj mamy najnowsze randomizowane kontrolowane badanie, z którego wynika, że nie ma znaczenia, czy odkażamy powierzchnie i myjemy ręce i że maski nie chronią. Zasadniczo to badanie potwierdza to, co głosi nauka. Taki jest aktualny stan badań (prof. Denis Rancourt).

Spis treści
1. Wstęp 13
Definicja terminu pandemia a szczepionki 34
Wyjście z matni 37
2. O autorach 40
3. Prof. Denis Rancourt  50
3.1 Maseczki nie są skuteczne. Przegląd literatury naukowej w kontekście zasadności polityki społecznej wobec COVID-19  50
Streszczenie 50
Maseczki i respiratory nie działają 50
Przegląd literatury medycznej 52
Podsumowanie potwierdzające tezę, że maseczki nie są skuteczne 55
Zasady bezpieczeństwa postawione na głowie w przypadku maseczek 56
Fizyka i biologia chorób wirusowych układu oddechowego o tym, dlaczego maseczki nie są skuteczne 56
Dlaczego nigdy nie może zostać przeprowadzone empiryczne badanie dotyczące zasad noszenia maseczek w całym kraju? 68
Nieznane aspekty noszenia maseczek  69
Wnioski 70
Bibliografia 72
3.2 List do WHO w sprawie noszenia masek 76
3.3 Nie potrzebujemy szczepionek przeciwko sezonowym wirusowym infekcjom układu oddechowego 96
3.4 Obywatelskie nieposłuszeństwo w kwestii noszenia masek 112
3.5 Maski nie redukują ryzyka zachorowania na grypę i choroby grypopodobne 158
3.6 Maski, łgarstwa i bezczelne kłamstwa, czyli państwowi inspektorzy sanitarni – „rosnąca liczba dowodów” 180
Streszczenie  180
Wprowadzenie 182
Kompetencje potrzebne do tego, by móc wypowiadać się na temat maseczek i COVID-19 187
Reakcje rządów były katastrofą dla zdrowia publicznego i bezpieczeństwa 193
Mantra o „rosnącej liczbie dowodów” musi się skończyć 201
Zatem czym właściwie jest „rosnący zbiór dowodów”? 220
3.7 Nigdy wcześniej nie zalecano noszenia maseczek całemu społeczeństwu 231
4. Dr med. Jim Meehan 240
4.1 Jeśli maski nie są skuteczne, to dlaczego chirurdzy je noszą? 240
5. Dr med. Wolfgang Wodarg 245
5.1 Szczepionki i testy pomysłem na biznes 245
6. Daniela Prousa 323
6.1 Psychiczne konsekwencje noszenia masek 323
Przedmowa redaktora niemieckiego wydania 323
Badanie 325
Wyniki 327
Apel do decydentów 330
Dalsze działania 331
7. Dr n. med. Zbigniew Martyka 333
7.1 Pandemia strachu 333
Zafałszowane statystyki 335
COVID-19 a grypa i HIV 340
Bezsensowne i tragiczne w skutkach obostrzenia 341
Konsekwencje izolacji starszych ludzi 343
Szkodliwość masek 344
Primum non nocere 350
Strach celem politycznym 351
Dewastacja służby zdrowia 353
„Lekarstwo” gorsze od choroby 355
Szczepionki 359
Remedium na kryzys 364
8. Prof. med. Ines Kappstein 366
8.1 Ochrona ust i nosa w miejscach publicznych: brak oznak skuteczności 366
Zalecenie Instytutu Roberta Kocha 367
Rozsiewanie wirusów jeszcze przed wystąpieniem pierwszych objawów 367
Ochrona innych 369
Podstawy naukowe 371
Wnioski dotyczące podstaw naukowych, na których opiera się rekomendacja RKI dotycząca noszenia
maseczek w przestrzeni publicznej 390
Brak danych naukowych 393
Podsumowanie dotyczące podstaw naukowych 400
Wymagania dotyczące używania maseczek w miejscach publicznych 402
Dlaczego prawidłowe obchodzenie się z maseczkami jest ważne? 404
Jak wygląda rzeczywistość w odniesieniu do używania maseczek w miejscach publicznych? 418
Wnioski 422
9. Paweł Klimczewski 426
9.1 Zgony w Polsce i w Europie. Wybiórcza pandemia 426
Bójmy się normalności 426
Europa  427
Polska w okresie pierwszego lockdownu 432
Tragiczna polska jesień 2020 435
10. Podziękowanie 439

O AUTORACH CZ.3

• Prof. med. Ines Kappstein, doktor medycyny, ukończyła studia medyczne we Freiburgu, następnie podjęła pracę w Instytucie Higieny Ogólnej i Bakteriologii w Chirurgicznej Klinice Uniwersyteckiej w tym mieście. Ma wykształcenie specjalistyczne w zakresie mikrobiologii, wirusologii i epidemiologii zakażeń oraz higieny i medycyny środowiskowej. W 1993 roku uzyskała stopień doktora habilitowanego w zakresie higieny szpitalnej. W latach 1998–2006 pracowała w klinice Klinikum rechts der Isar Uniwersytetu Technicznego Monachium. W latach 2006–2016 pełniła funkcję ordynatora wydziału higieny szpitalnej w klinikach Südostbayern AG powiatów Traunstein i Berchtesgadener Land. Od 2016 roku prowadzi własną działalność, w ramach której opiekuje się kilkoma klinikami chorób ostrych oraz klinikami specjalistycznymi i rehabilitacyjnymi.
• Paweł Klimczewski, ekspert analizy rynku specjalizujący się w analizie danych demograficznych, badaniu rynku mediów oraz w pisaniu unikalnych programów rozwiązujących nietypowe problemy. W swojej pracy łączy wiedzę z wielu dziedzin: socjologii, cybernetyki, statystyki, matematyki, fizyki i informatyki. Autor programów predykcyjnych opartych o modele genetyczne i mechanizmy uczenia maszynowego z wykorzystaniem wielkich zbiorów danych (Big Data). Współtwórca metodologii badań mediów w Polsce, szef i członek zespołu metodologicznego, największego na świecie badania czytelnictwa prasy i konsumpcji. Autor projektu badania oglądalności linearnej telewizji w czasie rzeczywistym w Polsce. Hobbystycznie interesuje się językami aglutynacyjnymi i możliwościami ich przetwarzania w automatycznym rozumieniu treści, jednocześnie poznając kulturę ludów Azji Centralnej i Lewantu.
• Dr n. med. Zbigniew Martyka, specjalista chorób wewnętrznych i zakaźnych, kierownik Oddziału Obserwacyjno–Zakaźnego Szpitala ZOZ w Dąbrowie Tarnowskiej. Ukończył studia na wydziale lekarskim Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi w 1981 roku, a następnie odbył staż lekarski w 5. Wojskowym Szpitalu Klinicznym w Krakowie. Po jego ukończeniu pracował jako kierownik ambulatorium w jednostce wojskowej, równocześnie odbywając praktykę specjalizacyjną w dziedzinie chorób wewnętrznych w Szpitalu Lotniczym w Dęblinie. Po zdaniu egzaminu specjalizacyjnego został skierowany do pracy w Szpitalu Uzdrowiskowym w Krynicy w Centralnym Szpitalu Klinicznym Wojskowej Akademii Medycznej w Warszawie. W tym samym czasie rozpoczął pisanie pracy doktorskiej. Po zdaniu egzaminu specjalizacyjnego II stopnia i po obronie pracy doktorskiej uległ wypadkowi (złamanie kręgosłupa) i odszedł z wojskowej służby zdrowia. Następnie kontynuował pracę w Oddziale Obserwacyjno-Zakaźnym Szpitala ZOZ w Dąbrowie Tarnowskiej, gdzie podjął decyzję o rozpoczęciu kolejnej specjalizacji w dziedzinie chorób zakaźnych. Po jej ukończeniu od 2000 roku prowadzi Oddział Obserwacyjno-Zakaźny w tamtejszym szpitalu.
• Dr med. Jim Meehan studiował biologię na uniwersytecie w Tulsie w USA, inżynierię w Akademii Wojskowej w Nowym Jorku, medycynę na uniwersytecie Oklahoma i okulistykę na uniwersytecie w Waszyngtonie. Był chirurgiem (zajmował się okulistyką), przełożonym lekarzy rezydentów w szpitalu i zastępcą redaktora magazynu „Journal of Ocular Immunology and Inflammation”.
• Daniela Prousa (1978), dyplomowany psycholog. Obecnie zajmuje się głównie zagadnieniami regulacji stresu oraz zwalczania bólu w jednej z klinik rehabilitacyjnych. Inne obszary jej zainteresowań to: psychosomatyka, psychiatria, wspieranie dzieci i młodzieży oraz pediatria społeczna. W czasie studiów z zaangażowaniem prowadziła zajęcia konsultacyjne w dziedzinie metodyki badań. Wkrótce ukończy długoletnie studia podyplomowe w zakresie psychoterapii opartej na psychologii głębi. Chętnie podejmuje działania twórcze, jest autorką sztuki teatralnej dla dzieci.
• Prof. Denis Rancourt, emerytowany, były profesor zwyczajny fizyki na Uniwersytecie w Ottawie. Podczas swojej 23-letniej kariery profesora uniwersyteckiego opracował nowe kursy i prowadził zajęcia dla ponad 2000 studentów na wszystkich poziomach na trzech różnych wydziałach (nauka, inżynieria, nauki humanistyczne). Nadzorował ponad 80 osób – zarówno studentów kończących studia, jak i osoby wszystkich stopni naukowych na wszystkich poziomach: od doktorów przez magistrów po studentów z NSERC43. Kierował uznawanym na arenie międzynarodowej interdyscyplinarnym laboratorium badawczym i przez dwie dekady pozyskał znaczne fundusze na badania. Brał także udział w około 40 konferencjach naukowych, podczas których występował jako wykładowca plenarny, główny mówca lub gość specjalny. Opublikował ponad 100 artykułów naukowych we wiodących, recenzowanych czasopismach naukowych z zakresu fizyki, chemii, geologii oraz nauk o materiałach, glebie i o środowisku. Dokonał fundamentalnych odkryć w dziedzinie nauk o środowisku, pomiarach i o glebie oraz w biogeochemii, fizyce teoretycznej, fizyce stopów, magnetyzmie i w obszarze nauk o planetach. Jego naukowy indeks h wynosi 39 (84% laureatów Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki miało indeks h co najmniej 30), a jego artykuły były cytowane ponad 5000 razy w recenzowanych czasopismach naukowych. Spis jego publikacji, statystyki cytowań i wskaźnik cytowań45 są publicznie dostępne w Google Scholar46. Opublikowane niedawno przez niego (nierecenzowane) artykuły, dotyczące danych naukowych o epidemii COVID-19 i maseczkach mających zapobiegać wirusowym chorobom układu oddechowego, przeczytano ponad pół miliona razy na ResearchGate, a jeszcze więcej w innych miejscach. Jego ostatnie wywiady wideo i wideo-raporty o COVID-19 i maskach obejrzano ponad milion razy. Jego poszczególne kompetencje w kontekście zagadnienia noszenia masek obejmują:
  – Odnośnie do nanocząstek w środowisku naturalnym.
  Wirusowe choroby układu oddechowego są przenoszone przez najmniejszą frakcję cząstek aerozolu obciążoną wirionami, które są reaktywnymi nanocząstkami w środowisku naturalnym. Dlatego stabilność chemiczna i fizyczna oraz właściwości transportowe
  tych cząstek aerozolu są podstawą dominującego mechanizmu zarażania przez powietrze. Jego obszerna praca nad reaktywnymi nanocząsteczkami w środowisku naturalnym jest uznawana na całym świecie i obejmuje: wytrącanie i wzrost, reaktywność
  powierzchni, aglomerację, ładunek powierzchniowy, przemianę fazową, osiadanie i sedymentację oraz rozpuszczanie w wyniku reakcji chemicznej. Ponadto prowadził zajęcia z dynamiki płynów (powietrze jest płynem ściśliwym) i osadzania grawitacyjnego
  na poziomie uniwersyteckim, a także badania dotyczące zastosowania technologii filtracji (maski są filtrami) w przemyśle.
  – Odnośnie do nauk o cząsteczkach, dynamiki molekularnej i kompleksowania powierzchni.   Jest ekspertem w zakresie struktur, reakcji i dynamiki molekularnej, w tym kompleksowania molekularnego do powierzchni biotycznych i abiotycznych47. Procesy te są zasadnicze w przypadku przyczepiania się wirusa, przyłączania antygenu, replikacji molekularnej, przyczepiania się do włókien maski, ładowania [elektrycznego] cząstek, ubytku i wzrostu cząstek aerozolu oraz wszystkich tego typu zjawisk związanych z wirusową transmisją i infekcją, a także z działaniami ochronnymi. Przez wiele lat wykładał mechanikę kwantową na poziomie uniwersyteckim. To fundamentalna teoria dotycząca atomów, cząsteczek i substancji. Opracował także i opublikował teorię dyfrakcji promieni rentgenowskich i metodologię charakteryzowania małych cząstek materii.
  –  Dotyczące metod analizy statystycznej. Analiza statystyczna badań naukowych, w tym solidna analiza propagacji błędu i solidne oszacowanie błędu systematycznego, wyznacza granicę tego, co można wiarygodnie wywnioskować z dowolnego badania obserwacyjnego, w tym z randomizowanych kontrolowanych badań w medycynie, a także z pomiarów terenowych podczas epidemii. Profesor Denis Rancourt jest też ekspertem w dziedzinie analizy błędów i statystycznej analizie złożonych danych w wielu dziedzinach nauki. Podstawę jego badań medycznych stanowią metody analizy statystycznej.
  – Odnośnie do modelowania matematycznego. Znaczna część epidemiologii opiera się na modelach matematycznych transmisji i ewolucji chorób w populacji. Profesor Denis Rancourt ma wiedzę na poziomie eksperckim i doświadczenie z predykcyjnymi i eksploracyjnymi (eksperymentalnymi) modelami matematycznymi i metodami symulacji. Ponadto dysponuje wiedzą ekspercką w zakresie niepewności parametrów i zależności parametrów w takich modelach. Niedawno badał wraz z innymi naukowcami podstawową liczbę odtwarzania zakażeń COVID-19 wskutek rządowego nakazu używania maseczek w Stanach Zjednoczonych.
  – Odnośnie do metod pomiarowych. W nauce wyróżnia się pięć głównych kategorii metod pomiarowych: (1) spektroskopię (w tym spektroskopię jądrową,elektronową i wibracyjną), (2) obrazowanie (w tym mikroskopię optyczną i elektronową oraz obrazowanie
  rezonansowe), (3) dyfrakcję (w tym rentgenowską i neutronową, wykorzystywane do badania struktur molekularnych, magnetycznych i defektów), (4) pomiary transportu (przenoszenia), w tym tempa reakcji, transferów energii i przewodności, oraz (5) pomiary właściwości fizycznych (w tym gęstości właściwej, pojemności cieplnej, reakcji na naprężenie, zmęczenie materiału…). Uczył tych metod pomiarowych na interdyscyplinarnymkursie magisterskim, który opracował i prowadził przez wiele lat dla absolwentów (studiów magisterskich i doktoranckich) fizyki, biologii, chemii, geologii i inżynierii. Dokonał fundamentalnych odkryć i postępów w dziedzinach spektroskopii, dyfrakcji, magnetometrii i mikroskopii, które zostały opublikowane we wiodących czasopismach naukowych i zaprezentowane na międzynarodowych konferencjach. Zna na najwyższym poziomie akademickim naukę o pomiarach, która jest podstawą wszelkich nauk.
• Dr med. Wolfgang Wodarg, internista i pulmonolog, specjalista w zakresie higieny i medycyny środowiskowej, a także zdrowia publicznego i medycyny społecznej. Po zakończeniu pracy klinicznej przez 13 lat pracował w charakterze internisty, w tym m.in. jako lekarz publiczny w Szlezwiku-Holsztynie, a jednocześnie wykładowca na uniwersytetach i w szkołach wyższych oraz przewodniczący
  Komitetu Ekspertów ds. powiązanej z medycyną Ochrony Środowiska przy Izbie Lekarskiej Szlezwiku-Holsztynu. W 1991 roku otrzymał stypendium na Uniwersytecie Johna Hopkinsa w Baltimore w USA (epidemiologia). Jako członek niemieckiego Bundestagu w latach 1994–2009 był inicjatorem i rzecznikiem Komisji „Etyka i prawo współczesnej medycyny”, członkiem Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy, gdzie przewodniczył Podkomisji ds. Zdrowia i wiceprzewodniczącym Komisji Kultury, Edukacji i Nauki. W 2009 roku zainicjował komisję śledczą w Strasburgu dotyczącą roli WHO w H1N1 (świńska grypa), gdzie po zakończeniu
  kadencji nadal pracował jako ekspert naukowy. Od 2011 roku pracuje jako niezależny wykładowca uniwersytecki, lekarz i naukowiec, a do 2020 roku był dobrowolnym członkiem zarządu i szefem Grupy ds. Zdrowia w Transparency International Germany.